جابجا کردن کندوهای زنبور عسل
از جابجا کردن کندوهای زنبورعسل به فاصله های کمتر از ۱۰ کیلو متر به ویژه در داخل زنبورستان به فاصله های چند متری به هر دلیلی و در هر ماه و فصلی که باشد باید احتراز نمود زیرا زنبورهای قادر به پرواز هر جمعیت دوباره به محل استقرار قبلی کندویشان بر می گردند.
زنبورهای قادر به پرواز برای پیدا کردن و تشخیص کندوی خود از سایر کندوها یک لوله هوائی تجسمی در مغزشان رسم می کنند که انتهای آن به سوراخ پروازشان ختم می گردد.
هنگام بازگشت وقتی که به نزدیکی کندوهایشان رسیدن خود را به داخل همان لوله های تجسمی انداخته و در سوراخ پرواز پیاده می شوند. هرگاه کندو حتی تنها یک متر به راست یا به چپ منتقل گردد، زنبورها هنگام بازگشت از راه لوله پرواز تجسمی در نقطه ای که سوراخ پرواز قرار داشت کندویشان را جستجو می نمایند ولی اثری از آن نمی بینند.
ناچار به عقب پرواز کرده و دوباره و سه باره و چند باره خودشان را به داخل همان لوله هوائی تجسمی انداخته باز در محل سوراخ پرواز سابق پیاده می شوند بدون آنکه موفق به پیدا کردن کندویشان گردند. گیج و متحیر آنقدر این کار را تکرار می کنند تا خسته شوند. آنگاه با پا کمی به راست و چپ و جلو و عقب می روند تا سرانجام کندویشان را پیدا کنند (البته اگر فاصله محل تنها ۱ متر باشد.
در فاصله ۱۰۰ متری و بیشتر هرگز کندوهایشان را پیدا نکرده و معمولا تلف می شوند. بخصوص اگر کندویی در نزدیکی و یا به فاصله حداکثر چند متری وجود نداشته باشد) و در سوراخ پرواز بوی ملکه شان را تشخیص داده از این زمان به بعد لوله پرواز تازه ای در داخل مغزشان ترسیم نموده و برای رفت و آمد از آن استفاده می نمایند و لوله پرواز سابق را فراموش می کنند. حال اگر دوباره کندو را به محل اولش برگردانند باز زنبورها گرفتار همان سرگردانی قبلی می شوند تا آن را دوباره پیدا کنند.
به طور کلی زنبورداران باید این قانون را دانسته باشند که انتقال کندو از نقطه ای به نقطه دیگر تنها در صورتی مجاز است که فاصله مستقیم بین این دو نقطه اقلا ۱۰ کیلومتر باشد. زیرا شعاع پرواز زنبورعسل کارگر ۴ کیلو متر است. با در نظر گرفتن شعاع ۴ کیلو متری پرواز کارگران می بایستی معمولا فاصله انتقال کندو به خط مستقیم را ۸ کیلو متر می گرفتیم. دانسته این فاصله را ۲ کیلو متر اضافه تر یعنی ۱۰ کیلو متر گرفتم که به هیچ وجه امکان بازگشت کارگران به محل قبلی شان وجود نداشته باشد.
