محصولات به دست آمده از تخمیر عسل
عسل تنها یا عمده‌ترین منبع قند تخمیر شده در بسیاری از مناطق بوده است. در بعضی از کشورهای غیراسلامی آفریقا، تولید و مصرف سنتی الکل‌سازی عسل هنوز بسیار مرسوم است که از عسل بدون آب یا خشک که اغلب به آن گرده یا دیگر مواد اضافه می‌کنند تهیه می‌شود.
به طور کلی ماده مغذی اصلی اضافه شده را خمیر ترش تشکیل می‌دهد که امکان ایجاد طعم مربوطه را فراهم می‌سازد. گاهی انواع دیگری از قندها یا منابع قندی موجود در دسترس به ترکیب اضافه می‌شوند اما همیشه پیش از آنکه عمر تخمیر نوشابه‌ها پایان یابد مصرف می‌گردند.
در اروپا آن دسته از محصولات سنتی تخمیر عسل که تا حدودی به آبجوهای عسل آفریقایی شباهت دارد و با تصفیه بیشتر برای نگهداری در انبارها ذخیره می‌شوند به طور گسترده‌ای منسوخ شده و به جای آنها آبجوهای انگور و آبجوهای گندم جایگزین شده‌اند.
مسئله اساسی در مورد نوشابه الکلی عسل و آبجوی عسل این است که نمی‌توان کنترل دقیقی بر روی مخمر و موجودات ریزی که در این فرآیند رشد می‌کنند اعمال کرد و این مساله می‌تواند طعم نهایی را بسیار نامطبوع سازد و همچنین تنها برای چند ماه یا چند سال پس از رسیده شدن قابل مصرف است.
شهد عسل به تنهایی دارای مخمرها و مواد مغذی کافی برای تسریع عمل تخمیر نیست. مخمرهایی هم که در عسل یافت می‌شوند غالباً در ترکیباتی با غلظت بیش از ۵۰ درصد قند، رشد می‌کنند.
برخلاف تولید آبجو، عسل حتی اگر مخمر کافی در آغاز به آن اضافه شود تا تخمیر به سرعت انجام گیرد، کل فرآیند به زمان طولانی‌تری نیاز دارد و در طول این مدت است که میکروارگانیسم ها طعمهای مختلف را ایجاد می‌کنند.
شاید بمنظور از بین بردن یا کاستن طعمهای نامطبوع در دستورالعملهای قدیمی، اضافه نمودن میوه‌ها یا گیاهان خوشبو توصیه شده باشد که در نهایت به نوشابه ادویه‌دار معروف می‌باشند.
